سلام به خودم و خدای خودم
دیریست از قلمم دیگر هیچ حسی نمی طراود و گویا همچنان از آن داستان
محشورم فاصله گرفته ام. محشور بود اما هنوز راه بسیار دارد برای مشهور
شدن... گاهی یادم می رود دنیای من شبیه دنیای دیگران نیست و متمایز بودنش را در
خلا ناامیدی گم میکنم. وقتی خوبی هایت را برای یک نفر خلاصه می کنی و طرفت
برایت_به قول امروزی ها_ شاخ و شانه می کشد دیگر انتظاری نیست از تو..باید
مثل او بود و جدا از هر تعریفی که انسانیت را معنا کند برایشت تره هم ... بیخیال اطراف که میشویم گویا بهتر می توانیم تصمیم بگیریم، البته تصمیم
هم نه، بیشتر شبیه یک فکر آن هم از نوع آزادش که با زبان من شاید بیگانه
نباشد. امروز ها باید آنقدر از خودت خوبی نشان دهی تا مردم از دور هم به خون تو
تشنه تر شوند و در داخل هر (تر) که شاید مجاز از بسیار و یا خیلی باشد
باید دنباله عقل سلیم گشت، تا خدای ناکرده به روز تو لااقل دچار نشویم. این روزها ماورایی تر از دیروز نگاه میکنم، از ادبیات و عشق که بگذریم
وارد دنیای منطق می شویم، منطقی که هنوز برای تو تعریفی ندارد و این سعید
پیرزاده هنوز از دیروز فاصله زیادی دارد. دستم می نویسد البته باید بگویم تایپ می کند و قلبم دستور می دهد و شاید کمی نیز داوری از عقلم بر می آبد تا ببینیم به کجا می رسیم. ...
