من باشم باران باشد و یک جاده بی انتها...

پاییز

من هم مانند پاییز، بهاری را ترک میکنم که هوایش تابستانی و زننده شده است.رنگ به رخسار ندارم وقتی در این فراق از هر چیزی به غیر او مینویسم و در تنهاترین لحظه های پاییزی خود، در شب های پاییزی سیر می کنم و این است داستان غم انگیز فراق من که از هیچ به هیچ می رسم.

 

پاییز یا نقش تو در من

دلم برای پاییز تنگ است با اینکه اول مهر است.می خواهم همان پاییزی که به فصل خزان معروف است هم آغوش شوم و از دلتنگی هایم باز گویم. میخواهم سلامی به زیبایی برگ افتاده از درختی بر پاییزم روان کنم...و این همان برگ فصل خزان من است که مرا از هر چیزی به غیر او می رهاند و به دنباله همان حسی از جنس مخاطب خاص می کشاند

 

پاییز فصل خزان من...

ماهها می گذرد و من به مثال هر سال به انتظار پاییز مینشینم.پاییزی که لذت بخش ترین ترانه ها را برایم می نوازد و با نوازش خود مرا در تلاطم امواج خود گم می کند.

احساس میکنم نکته مرموزی بین من و پاییز وجود دارد، مثل غم و اندوه و شاید فراق از یک مخاطب خاص...

هوای پاییزی مرا بیشتر با خودم انس می دهد چرا که بهترین افکار در نسیمی که پاییز با خود دارد، به سوی من رهسپارند!

شعر پاییزی زیر هم به یاد ناصر عبداللهی که توسط یکی از دوستان برای من ارسال شده بود:

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم/ ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
چو گلدان خالی لب پنجره/ پر از خاطرات ترک‌ خورده‌ایم
اگر داغ دل بود، ما دیده‌ایم / اگر خون دل بود، ما خورده‌ایم
اگر دل دلیل است، آورده‌ایم/ اگر داغ شرط است، ما برده‌ایم
گواهی بخواهید، اینک گواه/ همین زخم‌هایی که نشمرده‌ایم
دلی سر بلند و سری سر به زیر / از این دست عمری به سر برده‌ایم