Unknown

بعضی اوقات از مردمان شهر خود می نالم.از مردمانی که به دغدغه های اجتماعی خود میلی ندارند و فقط اقتصادی فکر می کنند.البته فکر اقتصادیشان هم خوب نیست فقط به فکر پول در آوردن هستند.

اینها همان مردم انقلابی هستند که قرار است در روزگاران آینده درسی بگویند به جهان ، درسی از جنس خدا

چه خوب می شد مردمان شهر من از میدان آزادی درس می گرفتند.میدانی که آزادیش را در وقارش خلاصه کرده ، نه در بی حجابی و افکار نادرست...

اینها همان مردمانی خواهند شد که جمعه ی روشن رغم خواهند زد ولی گویی هنوز به خواب رفته اند و هنوز یادشان نمی آید که باید باب امامشان راه روند.امامی که منتظر خواست همین مردم است

مردم من جنسشان خداییست و فقط کمی ،و خیلی کم به خواب رفته اند.

Unknown

وقتی در کوچه پس کوچه های زندگی راه می روم یاد مردمان خود میافتم.مردمانی که به مثال دیروزشان راه نمی روند ، مردمانی که گویی بیشتر شبیه بینوا را دارند.مردمانی که حتی زیر پای خود را برای مراقبت از خود نمی نگرند چه رسد به دست گدایان شهر که همیشه به رویشان باز است و من هم گریزی از این مردم نیستم.شاید کند و در بعضی موارد تند بنویسم اما دلم به حق و حقیقت روشن است که چه بر سر امثال من می اید.

کسانی که روی خوش زندگی را در خنده همنوع خود میبینند و گویی صدای آرامش مردم را دوست دارند و چه بسا در شهر من این چنین انسانها هنوز خواب هستند و کمی آب روشن میخواهم تا بر رویشان بریزم شاید کمی از خواب به بیداری بنگرند