روز عشاق روز عشق کاملا ایرانی با درک و احساس خودمان. چنین روز قشنگی را ما داشتیم که از ان کپی کردند و الان به اسم والنتاین میخواهند به خوردمان دهند. وظیفه ما ایرانیان و من و شما که عاشق این اب و خاک هستیم اینست که به دوستان دیگرمان از روز ٢٩ بهمن ماه روز سپندار مزد بگوییم و به انان خاطر نشان کنیم که بجای پاس داشتن والنتاین روز سپندار مزد را گرامی بدارند. زنان ایرانى در طول سال روز 29 بهمن را به خود اختصاص داده اند. قرن‌ها پیش که شاید در بسیارى از قسمت هاى کره خاکى که حالا از متمدن‌ها و یا مراکز دینی به‌شمار می‌آیند بى‌قانونى بیداد مى کرد ایرانیان حتى روزهایشان نیز نامى و جشنى داشت. هر سال درین روز زنان ایرانى از کار روزانه دست مى کشیدند و این مردان بودند که یک روز در سال نقش زنان را ایفا مى کردند.سالیان سال پس از آن که اسلام ظهور کرد و گسترش پیدا کرد باز این ایرانیان بودند که این روز را گرامى مى داشتند.
روز زن در ایران باستان:
از گذشتگان دور روز زن را در اسفندگان (پنجم اسفند) برگزار مى کردند. این روز سپندارمزد نامیده مى‌شود که نام فرشته نگهبان زمین است، از آنجایى که زمین همانند زنان بارورى دارد، این جشن براى گرامیداشت زنان نیکوکار برگزار مى شود. برگزارى مراسم جشن و سرور در این روز ضرورى است. در این روز براساس سنت باستانى بانوان با پوشیدن لباس هاى نو، مورد تکریم قرار مى گیرند، مادران از فرزندان خود و زنان از مردان پیشکش‌هایى دریافت مى کنند و زنان نیکوکار، پاکدامن، پرهیزگار و مادرانی که فرزندان درستکار تربیت نموده‌اند مورد تشویق قرار مى گیرند.
در سفره این جشن جامى از شیر و تخم مرغ که نشانه ماه بهمن است قرار دارد. به جز آنها میوه هاى فصل به ویژه انار و سیب، شاخه هاى گل، شربت و شیرینى، برگ هاى خشک آویشن با دانه هایى از سنجد و بادام در چهار گوشه سفره قرار مى دهند و مواد خوشبو و کندر بر روى آتش مى گذارند و مقدار کمى از هفت گونه حبوبات و دانه ها که در جشن مهرگان براى سفارش کاشتن در آن فصل در سفره جشن مهرگان قرار داده اند مى‌گذارند. روز اسفندگان متعلق به همه ایرانیان است از هر قوم و از هر مذهب. این روز را (29 بهمن) را میتوان روز عشق و دوستی نامید که تقریبا برابر و بسیار بهتر از روز ولنتاین بیگانگان می باشد که در حال رسوخ به فرهنگ ناب ایرانی و اسلامی ما می
ارسال نظر
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
زنان ایرانى در طول سال روز 29 بهمن را به خود اختصاص داده اند. قرن‌ها پیش که شاید در بسیارى از قسمت هاى کره خاکى که حالا از متمدن‌ها و یا مراکز دینی به‌شمار می‌آیند بى‌قانونى بیداد مى کرد ایرانیان حتى روزهایشان نیز نامى و جشنى داشت. هر سال درین روز زنان ایرانى از کار روزانه دست مى کشیدند و این مردان بودند که یک روز در سال نقش زنان را ایفا مى کردند.سالیان سال پس از آن که اسلام ظهور کرد و گسترش پیدا کرد باز این ایرانیان بودند که این روز را گرامى مى داشتند.
روز زن در ایران باستان:
از گذشتگان دور روز زن را در اسفندگان (پنجم اسفند) برگزار مى کردند. این روز سپندارمزد نامیده مى‌شود که نام فرشته نگهبان زمین است، از آنجایى که زمین همانند زنان بارورى دارد، این جشن براى گرامیداشت زنان نیکوکار برگزار مى شود. برگزارى مراسم جشن و سرور در این روز ضرورى است. در این روز براساس سنت باستانى بانوان با پوشیدن لباس هاى نو، مورد تکریم قرار مى گیرند، مادران از فرزندان خود و زنان از مردان پیشکش‌هایى دریافت مى کنند و زنان نیکوکار، پاکدامن، پرهیزگار و مادرانی که فرزندان درستکار تربیت نموده‌اند مورد تشویق قرار مى گیرند.
در سفره این جشن جامى از شیر و تخم مرغ که نشانه ماه بهمن است قرار دارد. به جز آنها میوه هاى فصل به ویژه انار و سیب، شاخه هاى گل، شربت و شیرینى، برگ هاى خشک آویشن با دانه هایى از سنجد و بادام در چهار گوشه سفره قرار مى دهند و مواد خوشبو و کندر بر روى آتش مى گذارند و مقدار کمى از هفت گونه حبوبات و دانه ها که در جشن مهرگان براى سفارش کاشتن در آن فصل در سفره جشن مهرگان قرار داده اند مى‌گذارند.
روز اسفندگان متعلق به همه ایرانیان است از هر قوم و از هر مذهب. این روز را (29 بهمن) را میتوان روز عشق و دوستی نامید که تقریبا برابر و بسیار بهتر از روز ولنتاین بیگانگان می باشد که در حال رسوخ به فرهنگ ناب ایرانی و اسلامی ما می