مناجات مجنون در خانه کعبه

یارب ، به خدایی خداییت                      و آنگه به کمال کبریاییت

کز چشمه عشق ده مرا نور                   وین سرمه مکن ز چشم من دور

از عشق به غایتی رسانم                    کاو ماند اگر چه من نمانم

گویند، که خود ز عشق واکن                 لیلی طلبی ز دل رها کن

یارب، تو مرا به روی لیلی                     هر لحظه بده، زیاده میلی

گر چه ز شراب عشق، مستم              عاشق تر از این کنم ، که هستم 

از عمر من آنچه هست بر جای             بستان و به عمر لیلی افزای

گر چه شده ام، چو موی از غم             یک موی مباد، از سرش کم

از حلقه او به گوشمالی                      گوش ادبم مباد خالی

بی باده او ، مباد جامم                       بی سکه او ، مباد نامم

گویند، ز عشق کن جدایی                  این نیست طریق آشنایی 

من قوت ز عشق می پذیرم                گر میرد عشق، من بمیرم !