آدم­ها و رنگ­ها

آدم­ها و رنگ­ها دنیای عجیبی دارند طوری که وقتی در کنار هم قرار می­گیرند پر از سوال­های مبهم می‌شوند. وقتی آدمی اسمی برای فرزند خود انتخاب می­کند در واقع دنباله یک خواسته بزرگ است. یا شخصیت اصلی آن اسم را می­خواهد و یا معنای نهفته در آن اسم را می­طلبد. دنیای رنگ­ها نیز چنین است، آدم­ها برای دوست داشتن رنگ­ها هم دلیلی دارند ولی تاکنون کسی به این موضوع خاص کنجکاو نشده است!

یکی دلش می­خواهد رنگ دنیایش آبی باشد و دیگری بنفش ارغوانی؛ آن دیگری دنیا را سبز می­بیند و آن یکی دیگر، سرخ، سیاه، سفید و ....

سوال جالب این است که آیا همه آنهایی که رنگ آبی را دوست دارند نگاه و برداشتشان مثل هم است؟! پاسخ به این سوال تقریباً امری محال است. رنگها می­توانند نمادی از آرزوها، خواسته­ها و احساس­های آدمی باشند، چه بسا آن بهشتی که وعده­اش را داده­اند به همان رنگ دلخواه شما باشد.پس رنگها می‌توانند بوی بهشت بدهند و مقدمه­ای باشند برای زیبا ساختن آرزوها...

برای هر حسی یک رنگی خاص وجود دارد. رنگی پر از تلاطم آن حس، پر از درک و پر از فهم! مثل دلتنگی که شاید رنگی تیره داشته باشد و مثل بی­تابی که بی­رنگ­ترین حس لقب گرفته است.

بد نیست یکبار وضو بگیریم به رنگی که دوست داریم، و نگاه کنیم به حسی به رنگ تقدس، تقدسی به رنگ خدا ...

من بنفش ارغوانی را دوست دارم

و شاید تو رنگی ماورای دنیا

رنگ­های دلخواه روزی به خوابی می­رسند

پر از آشفتگی ...

و شاید ترکیبشان رنگ عشق باشد

مشکی و شاید سفید

و دورتر از این دو، موج­های بی رنگ دریا شوند

خواب­ها روزی پر می­شوند از حجم دلتنگی...

و روزی می­رسند به یک نقطه

نقطه سرخی به اسم دلتنگی

پی رنگی خاص برو

رنگی پر از امید و پر از صافی

و تقدسی فراتر از رنگ­ها

و بهترین رابطه، رابطه باخداست

پر از رنگ سفید

و روشنی زیبا

سعید پیرزاده