مناظره خسرو و فرهاد
نـخـسـتـیـن بـار گـفـتـش کـز کـجـایـی
بگفت از دار مــــلــــک آشــنــایـــی
بگفت آنـجـا بـه صـنعت در چه کوشند
بگفت انــده خـرنـد و جـــان فــروشــند
بگـفتا جـان فـروشـی در ادب نـیـسـت
بگفت از عـشـقـبـازان این عجب نیست
بگفت از دل شـدی عــاشــق بـدیـنـسان؟
بگفت از دل تــو مـیـگـویی من ازجان
بگـفتا عـشـق شـیـریـن بر تو چون است
بگفت از جــان شــیــریـنـم فـزون است
بگـفتا هـر شـبـش بـیـنـی چــو مـهـتـاب
بگفت آری چـو خــواب آیـد کجـا خواب
بگـفتا دل ز مـهــرش کــی کــنــی پـاک
بگفت آنــگـه کــه بـاشـم خـفـته در خاک
بگفتا گــــــر خــرامـــی در ســـرایــــش
بگفت انــدازم ایــن ســر زیــر پــایــش
بگـفتا گـــــر کـنـد چـشـم تـــو را ریـــش
بگفت ایــن چـشـم دیـگـر دارمـش پـیـش
بگـفتا گـــــر کــســیـش آرد فـراچـنـگ
بگفت آهـــن خـــورد ور خود بود سنگ
بگـفتا گــــر نــیــابـــی ســــوی او راه
بگفت از دور شــایــد دیــد در مـــاه
بگـفتا دوری از مــه نـیـســت در خــور
بگفت آشــفــتـــه در مــه دور بــهــتــر
بگـفتا گـر بـــخــواهـد هـــرچــه داری
بگفت ایــن از خــدا خـــواهــم به زاری
بگفت گــر بــه ســر یـابـیـش خــوشـنود
بگفت از گــردن ایـــن وام افــکـنـم زود
بگـفتا دوســتــیــش از طــبــع بــگــذار
بگفت از دوســتــان نــایــد چـنـیـن کـــار
بگفت آســوده شـو که این کار خام است
بگفت آسـودگــی بـر مــن حــرام اســت
بگـفتا رو صـبـوری کن در ایـــن درد
بگفت از جان صـبوری چون توان کرد
بگفت از صبر کردن کس خجـل نیسـت
بگفت ایـن دل تـوانـد کـرد دل نـیـســت
بگفت از عـشـق کارت سخت زار است
بگفت از عـاشـقی خوشتر چه کار است
بگـفتا جـان مـده بــس دل کـه بــا اوسـت
بگـفتا دشـمـنـنـد ایـن هردو بـی دوسـت
بگـفتا در غـمـش مـی تـرسـی از کــس
بگفت از مـحـنـت هـجــران او بـــس
بگـفتا هـیــچ هـم خوابــیــت بـایـــد
بگفت ار مــن نـبـاشــم نــیــز شــایـــد
بگـفتا چــونـی از عــشــق جــمــالــش
بگفت آن کـــس نــدانـــد جــز خـیـالـــش
بگفت از دل جــدا کــن عـشـق شــیــریـن
بگـفتا چـون زیـــم بــی جـــان شــیــریـن
بگفت او آن مـــن شــــد زو مــکــن یـــاد
بگفت ایـــن کـــی کــنـد بـیـچـاره فــرهـاد
بگفت ار مـــن کـــنــم در وی نــگاهــی
بگفت آفـــــاق را ســـــوزم بـــه آهـــــی
چــــو عـاجـز گـشـت خسرو در جـوابش
نــیــامــد بـــیــش پـــرســـیــدن صـوابــش
خسرو و شیرین- کلیات نظامی
هنوز هم در ازدحام این همه بی تو بودن از با تو بودن حرف می‌زنم
هنوز هم باور دارم عشق ما جاودانه است
این روزها دیگر پشت پنجره می‌نشینم و به استقبال باران می‌روم.
می‌دانم پائیز، هنوز هم شورانگیز است
می‌دانم یکی از همین روزها کسی که نبض زندگی من است، کسی که جز تو نیست بازمی‌گردد
می‌دانم تمام می‌شود و ما رها می‌شویم؛ پس بگذار بخوانم:
اولین عشق من و آخرین عشق من تویی نرو، منو تنها نذار که سرنوشت من تویی.