بغضهایم صف بسته اند تا نگاهی از جنس تو را ملامت کنند.دم به دم فقط می ریزند و گاهی نگاهی به هر چه هست می کند و گویی همسان اسم او کنار می آید.میزهای صدف وار را باید گونه ای دیگر بر گزینم ، از رودهای مشرق زمین تا پهنای آسمان باید گام بردارم و همین قلم کاش بتواند کمی مرا از دنیا خود به دور نگه داشته باشد.
اینگونه شد که بغضهایم از صف بستن خسته اند و گه گداری فقط میخواهند برای زیستن بنالند و بر نام آنچه که هست تلخی گزینند.دنیای هستی سرنوشتی بیش نیست که ساختنش کوهی از تحمل می خواهد و دردی از جنس پولاد...
که ما را بر این راه هیچ استواری نیست...
