Unknown :: انکار

دلم گرفته ای دوست

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من
گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندانم
که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل
چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک
به من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من!

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی
که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری
دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۱۹:۰۱

ژیلا

من فقط دارم سعی میکنم همرنگ جماعت شوم،اما می شود کمی کمکم کنید!آی جماعت…شماها دقیقا چه رنگی هستید؟...

شهر من اینجا نیست !اینجا…آدم که نه!آدمک هایش , همه ناجور رنگ بی رنگی اند!و جالب تر !اینجا هر کسی هفتاد رنگ بازی میکندتا میزبان سیاهی دیگری باشد!.شهر من اینجا نیست!اینجا…همه قار قار چهلمین کلاغ رادوست می دارند!و آبرو چون پنیری دزدیده خواهد شد!.شهر من اینجا نیست!اینجا…سبدهاشان پر است ازتخم های تهمتی که غالبا “دو زرده” اند!.من به دنبال دیارم هستم,شهر من اینجا نیست…شهر من گم شده است!...آدمــیزاد در حرف زدن هایش بی ملاحظه است … !وقتی میخواهد با منطق حرف بزند ؛ احساساتی میشود …وقتی از احساسش میگوید ؛ آرزوهایش لو میرود …وقتی از آرزوهایش یاد میکند ؛ حسرتش رو میشود …وقتی حسرتهایش را روشن میکند ؛ منطق میتراشد …و اینگونه گند میزند به همه ی روابطش …...

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۱۹:۱۸

ژیلا

این نیز بگذرد...
ناراحتم
و
دل شکسته

این نیز بگذرد

اری

میگذرد

اما هر بار

تکه ای از روحم را

از دست میدهم

و این

انصاف نیست

خیلی ساده

دارند تمام روحم را میدزدند

و زمان

موذیانه

فقط قهقه ای سر میدهد که

این نیز بگذرد

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۱۹:۱۹

ژیلا

باز دلــم تــنـــگ است

باز چشمانم باران می طلبد

آسمان دلم پر از ابرهای سیاه دلتنگی شده

باز من تنهایم!

و در این سکوت حتی صدای ساز هم آرامم نمی کند

دل من باز کوچک شده برای آنکه نمیدانم کیست!

ولی غیبتش مرا می آزارد....من خودم را گم کرده ام...!

کجا...؟ این را دیگر نمیدانم...

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۱۹:۲۲

ژیلا

بر سنگ قبر من بنوسید خسته بود . اهل زمین نبود.دلش شکسته بود بر سنگ قبر من بنویسید پاک بود چشمان او که دائما از اشک شسته بود بر سنگ قبر من بنویسید این درخت عمری برای هر تبر و تیشه دسته بود بر سنگ قبر من بنویسید کل عمر پشت دری که باز نمی شد مانده بود..

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۱۹:۲۳

ژیلا

گفتمش آغاز درد عشق چیست؟ گفت آغازش سراسر بندگیست گفتمش پایان آن را هم بگو گفت پایانش همه شرمندگیست گفتمش درمان دردم را بگو گفت درمانی ندارد، بی دواست گفتمش یک اندکی تسکین آن گفت تسکینش همه سوز و فناست..

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۱۹:۲۶

ژیلا

خداوندا نمی دانم
در این دنیای وانفسا
کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم
نمی دانم خداوندا.
در این وادی که عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.
کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا
به جان لاله های پاک و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا.
دگر گیجم خداوندا
خداوندا تو راهم ده.
پناهم ده .
امیدم خداوندا .
که دیگر نا امیدم من و میدانم که نومیدی ز درگاهت گناهی
بس ستمبار است و لیکن من نمیدانم
دگر پایان پایانم.
همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد
و می دانم که آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد.
چرا پنهان کنم در دل؟
چرا با کس نمی گویم؟
چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فکر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند
ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . که دردم را فرو ریزد
دگر هنگامه ی ترکیدن این درد پنهان است
خداوندا نمی دانم
نمی دانم
و نتوانم به کس گویم
فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون
دل دارم. دلی بی آب و گل دارم
به پو چی ها رسیدم من
به بی دردی رسیدم من
به این دوران نامردی رسیدم من
نمیدانم
نمی گویم
نمی جویم نمی پرسم
نمی گویند
نمی جوند
جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟
خداوندا رهایی ده
کللام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده
خداوندا پناهم ده
امیدم ده
خدایا یا بترکان این غم دل را
و یا در هم شکن این سد راهم را
که دیگر خسته از خویشم
که دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی
هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
وبا خود می کنم نجوای پنهانی
که شاید گیرم آرامش
ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاک ذات پاکت را نیازی جاودانش هست...

۲۴ بهمن ۹۲ ، ۲۰:۲۵

ژیلا

راز عشق...
آسمان راز مرا میداند...

راز عاشق شدنم میداند

آن روز که چشم من ز عشقش تر شد

دیدم ز غمم که آسمان می بارد...

آسمان گفت به من،

که دلش با من نیست...

گفت عشقی از او،

تا نگاه من نیست

گفت دل را بس کن،تا به کی رسوایی

بس کن این بی تابی،تا به کی شیدایی

نیست اورا نظری،بر دل لیلایی

خشک کن در دل خود بذر این حیرانی

گفتم این عشق ز من، به همه می ارزد

تو مپندار ز هجرش که دلم میترسد

تا عقل به سر باشد و این جان در تن

ذره ای کم نشود از تب عشقش در من

گرچه از دوری او خواهم باخت...

اما...

تا ابد با غم او خواهم ماند...

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

انکار

انکار

در من انگار کسی در پی "انکار" من است

در من انگار کسی در پی "انکار" من است

حرف دل

دست نوشته

عکس های عاشقانه

سعید پیرزاده

پاییز

شعر سعید پیرزاده

تصویر

عکس من

سعیدپیرزاده

اشعار زیبا

شعر

متولدین آذر

مهر

قلب

عاشقانه

حسین پناهی

شب قدر

مردمان شهر

بی تابی

بدون شرح

باران

تهران؛آلوده

نمایشگاه مطبوعات

محرم94

ناصر عبداللهی

مشهد

امام رضا

نگاه تو

ماه

آدمی زاد

گنگ

Unknown

نظرات (۸)

ارسال نظر